تأثیر سیستم های مختلف تغذیه ای (آلی، شیمیایی، تلفیقی) و باکتری های افزاینده رشد (pgpr) برعملکرد دانه، روغن و اسیدهای چرب آفتابگردان

چکیده   به منظور مطالعه تاثیر سیستم های تغذیه آلی، شیمیایی، تلفیقی و باکتری های افزاینده رشد بر عملکرد دانه، میزان روغن و ترکیب اسید های چرب رقم آلستار آفتابگردان، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس در راستای کاهش مصرف کود های شیمیایی، اصلاح خاک و بهبود وضعیت تغذیه گیاه اجرا گردید. عامل اصلی در 5 سطح کودی شامل 100 درصد آلی(f1)، 25 درصد شیمیایی و 75 درصد آلی (f2 )، 50 درصد شیمیایی و50 درصد آلی (f3)، 75 درصد شیمیایی و 25  درصد آلی (f4) و 100 درصد شیمیایی(f5 ) و عامل فرعی در 2 سطح تلقیح شامل  (i1) بذور تلقیح شده به ازتوباکتر و آزوسپریلیوم و( i0) بذور تلقیح نشده با استفاده از طرح های کرت های خرد شده در چارچوب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار بررسی گردید. نتایج بیانگر آن است عملکرد دانه به طور معنی داری در سیستم تلفیقی بیشتر از سایر سیستم های شیمیایی و آلی بود (f3›f4›f2›f5›f1). بیشترین و کمترین درصد روغن به ترتیب در تیمارf1 (100درصد آلی) و تیمار  f3(50 درصد آلی +50 درصد شیمیایی) به دست آمد. اسیدهای چرب اشباع (اسید پالمیتیک و اسید استئاریک) در پاسخ به افزایش کود آلی به طور معنی داری در سیستم های تغذیه کاهش یافته در حالیکه اسیدهای چرب غیر اشباع (اسید اولئیک و اسید لینولئیک) افزایش یافتند. بیشترین میزان اسید لینولئیک و اسید اولئیک  بترتیب در سیستم 100 درصد کود آلی(f1) و سیستم تغذیه تلفیقی  (f3)ایجاد شد. نتایج نشان داد تلقیح بذرها با باکتری های افزاینده رشد موجب بهبود خصوصیات کیفی و کمی آفتابگردان گردید. بطوریکه سبب افزایش  معنی دار عملکرد دانه، میزان روغن و اسید های چرب غیر اشباع و کاهش اسید های چرب اشباع روغن در مقایسه با تیمار کنترل گردید.